Te Anau 2

Vandaag dinsdag 24-2-2015 zijn we al vroeg uit de veren. We moeten om 8.00 uur klaar staan bij de poort, want dan worden we opgehaald met de bus naar Milford Sound.
Een rit van zo’n 130 km over een smalle weg. Milford Sound lig aan de monding van een fjord in het uitgestrekte fjorden natuurpark. Hier doen we een boottocht door het fjord.
Het heeft vannacht geregend, maar als we tegen 6.45 uur opstaan ziet het er weer goed uit, en dat hebben we ook nodig ook, want in het fjordengebied regent het maar liefst 250 dagen per jaar met een gemiddelde van zo’n 7 tot 9 meter (en dit is geen typefout). En als het in de fjorden druilerig is, dan trekt alles dicht en dan heb je er niet zoveel aan. Door de vele regen en het toch wat subtropische klimaat zijn de steile wanden van de bergen begroeid met kleine bomen, varens en mossen.
Als we onder de douche vandaan komen ziet de lucht er redelijk onbewolkt uit, dus dat geeft goede hoop. Als we worden opgehaald door de bus, blijkt de buschauffeur als weer zo’n druk adhd mannetje te zijn (zie cape Reigna). Een wat oudere man die er meteen flink op los sjeest met de kleine bus. Er worden nog wat mensen opgehaald en zijn we op de enige weg die naar het fjord leidt.
Onderweg hebben we een paar een stop bij waterval en/of meer.
De bergen worden steeds hoger, steiler en kaler. Het lijkt veel op het Noorse fjordengebied.
Tegen 11.30 uur zijn we in Milford en we gaan ook direct aan boord en we varen ook direct uit.
Er hangt wel wat bewolking, maar het is droog en het fjord ziet er prachtig uit met de vele watervallen.
Het wordt hier het MIlford Sound genoemd, maar eigenlijk is het geen Sound, maar een echt fjord.
Een Sound word gevormd aan de uitmonding van de rivier, maar een fjord is ontstaan door de laatste ijstijd, waarbij door ijs en gletsjers de bergen uiteen zijn gespleten in hoge diepe inhammen.
Toen het ijs zich weer terugtrok heeft de zee deze inhammen, van soms wel 300/400 meter diep gevuld met water.
We maken prachtige foto’s en films en genieten volop. Als we de zee bereiken is het meteen te merken aan de zware golfslag. Het geeft hetzelfde gevoel in de benen als na een avondje flink stappen (dit even ter verduidelijking voor de notoire carnavalsvierders onder ons).
Op de terugweg doen we Milford Underwater Observatory aan, waar men een buis van zo’n 10 meter in zee heeft verzonken met aan de onderkant een omloop. Een observatorium van 10 meter langs de rotsen de zee in. Men heeft het eerst gebouwd, 10 jaar de natuur z’n gang laten gaan, en toen geopend voor publiek. Het is nu zo’n 20 jaar open. Voor het eerst voel ik hoe het voor de vissen moet zijn in een aquarium die elke dag rondjes zwemmen voor jan en alleman die komt kijken. Nu zitten wij in een soort van aquarium en komen allerlei soorten vissen voorbij die toevallig in de buurt zijn. Een precieze en geen nagebootste weergave van het leven in zee. Met zeesterren, anemonen, zeekomkommers, oesters en natuurlijk vissen. Ik had er wel langer willen rondkijken, maar we hadden maar 20 minuten. Wel prachtig.
Buiten gekomen was het begonnen te regenen en trok alles snel dicht. We waren echter al weer dicht bij de haven, dus dat was niet zo erg.
Toen onze drukke chauffeur iedereen weer in de bus had, werd er op huis aan (lees huisbus) gecrost.
Tegen 17.00 uur waren weer thuis. Daar hebben we een soort van ribbetjes gegeten met de reuzenspruiten (geinig toch), en ze smaken nog echt naar spruiten ook.
Vanavond lopen we even de stad in om een biertje te doen. Lekker.
Tot morgen.