Rotorua

Daar ben ik weer, een volgend verslag:
Het was woensdagmorgen 11-2-2015, liep de wekker al af om 6.30 uur. We willen het hete bad meemaken natuurlijk en ja dan moet je er vroeg uit, want het was eb om 6.30 uur en dan heb je 2 uur de tijd.
Overigens kwam het wel goed uit om er vroeg uit te gaan, want we willen vandaag doorrijden naar Rotorua.
Dus om 6.45 uur de zwembroek/zwempak aangetrokken, de schep mee en dat op naar het strand.
Toen we daar kwamen waren er al meerdere gekken zoals wij druk aan het scheppen.
Maar waar moet je precies zijn, want volgens een mevrouw luistert dat heel nauw. Ik begon meteen driftig een kuil te graven en voelde me plotseling heel verwant met de Duitser. En ik kreeg het ook behoorlijk warm, maar niet van het opwellende water. Naast mij lag een heel gezin in een grote kuip van zand en ik vroeg of het warm was, en ja dat was het. Ik mocht er wel bij in. Ik stapte er in en geloof het of niet, maar het water was bloedheet, ik moest steeds gaan verzitten om mijn billen niet te verbranden. Je moest dus met het graven precies op de goeie plek zitten. Maar het was een lekker warm bad en ik riep Hannie om er ook in te komen en na enig schromen ging zij er ook in. Maar dat was van korte duur, want het was haar veel te heet aan haar billen en ze ging er weer uit.
En toen een grote golf van de oceaan over de “dijk” kwam en mij overspoelde, ging ik er ook maar uit. Ja en toen bleek tot overmaat van ramp ook nog eens dat ik met mijn jeugdige overmoed met de sleutels van de auto in mijn zak in het water was gestapt. Als dat maar goed gaat straks bij de bus.
Als de sleutel het dan nog maar doet, want ja de batterij inside en water gaat niet zo goed samen.
Maar gelukkig ging het goed en na douchen, ontbijten, vers water tappen en de overige tanks schoonmaken, gingen we weer op pad.
En na onderweg nog aangesproken te zijn door een hele vriendelijke nieuw zeelandse politieman, zijn we later aan het strand gaan picknicken. Een km strand voor ons alleen, met een bulderende oceaan en hele bijzondere schelpen.Hoe mooi wil je het hebben.
In Rotorua later weer een camping opgezocht van de top 10 Holiday Park.
’s Avonds een biertje gedronken in de binnenstad. Dat was erg gezellig, alleen hadden we na die tijd enige moeite onze camping terug te vinden in het donker. Maar uit, dit naderhand getypte verslag, blijkt dat ook dat, zelfs met een biertje op, uiteindelijk gelukt is.

Donderdag 12-2-2015 was het ’s morgens wat bewolkt en wat frisjes. We willen vandaag de Maori cultuur bekijken, want deze oorspronkelijke Polynesische bewoners settelden zich al lang voordat Abel Tasman Nieuw Zeeland ontdekte, al in de buurt van Rotorua omdat zich hier geisers en kokende borrelende aardspleten bevonden. Gratis centrale verwarming dus, een lekker warm bad en een kookpot voor de “HANGI”-maaltijden ineen. Want het borrelt en stoomt dat het een lieve lust is met een “chanel”-geurtje van zwavel. Het stinkt er dus flink naar rotte eieren. Maar ja … na een tijdje wen je overal aan. We waren er om 10.30 uur en om 12.00 uur zou er een nieuwe route starten met een gids. We hadden er voor betaald, dus dat wilden we ook meemaken, maar we wandelden eerst zelf door het dorp. Want Whakarewarewa, zo heet het dorp, is geen museum, maar een nederzetting waar nog steeds Maori families wonen en werken van de Arawas stam. Zij doen veel aan houtbewerking en maken sieraden van Jade en bot. De hele cultuur, het gedrag, het uiterlijk en hun geloof/filosofie doet heel erg denken aan de Indianen cultuur. Er zijn heel veel overeenkomsten.
We hadden al heel veel foto’s en filmpjes gemaakt, toen we ons om 12.00 uur aan de poort melden bij onze gids. Een flinke gids moet zeggen, want zijn postuur verraadde dat hij zich vaak en veel tegoed deed aan de “HANGI”-maaltijden. Dat hij zich daar zelf ook van bewust was bleek wel uit de zelfspotgrapjes die hij maakte. Maar hij bleek heel vriendelijk, zoals trouwens iedereen hier in Nieuw Zeeland, en hij vertelde in welk huis hij was opgegroeid dat het dorp zijn “home” is, dat de ze alleen maar mogen trouwen met iemand die ook een Maori is en dat alle families koken in het borrelende water dat soms 80, 90 graden haalt en dat ze er werkelijk ook alles in koken. Ze timmeren een vierkant om de bron heen, zetten er een rooster op, het voedsel er in en dan een deksel er op. Afhankelijk van wat het is duurt het dan van een ½ tot 1 uur totdat het gaar is.
Als laatste gingen we naar een voorstelling van de Maori dansen. Een leuk spektakel, waarbij het maar een haar had gescheeld of ik had de terugreis alleen moeten doen omdat Hannie een leuke tonguitstekende Maori had gevonden. En alleen het feit dat ik haar moest overtuigen dat ik mijn tong minstens net zo ver kon uitsteken, weerhield haar er van om met haar krijger tussen borrelende, naar rotte eieren stinkende, blubberpoelen te gaan wonen. Maar ze moest en zou nog wel even met haar held op de foto. Nou ja …. Haar dag kon niet meer stuk.
Na afloop hebben we nog een souvenirtje gehaald, en daar zat ook nog een hele Maori- story achter, maar dat vertel ik thuis wel.
Na het dorp zijn we nog even in de “Government Gardens”, in de tuin van de cricket boys in hun bathhouse een biertje wezen drinken. Dure jongens hoor die cricket boys, want dat gebouw uit 1907
In Tudorstijl is me toch een imposant gebouw. Realy big and beautiful old chap.
Maar goed ik ga in our driving home nog een biertje drinken en stop met dit verslag.
Tot de volgende keer. Toedeloe